Yirmi beşinci yılıma davet!

İzmir Barosu Başkanı meslektaşım Av. Aydın ÖZCAN imzalı nazik bir davet aldım bugün. 14 Nisan 2016 gününde, meslekteki yirmi beşinci yılımı kutlamak için, meslektaşlarımla bir araya gelmeye ve kutlamaya davet ediliyordum…

Yazılarıma başlarken de belirtmiştim; nasıl geçtiğini anlamadan akıp geçivermiş yıllar. Çeyrek yüzyıl kapıya dayanmış. Kutlanacak bir şey elbette bu durum!

Sınıf veya devre arkadaşlarım neler hissediyor diye merak edip kısa bir araştırma yaptım. Facebook hesaplarından gençlik fotoğrafları yağmaya başlamış bir çoğunun.

Yıllar, duygusal yönden olduğu kadar fiziksel yönden de değiştirmiş hepimizi. Kimimiz az, kimimiz çok yıpransak da hepimiz daha bir olgun görünüyoruz artık fotoğraflarda. Bir yandan da daha yaşlı… Tüm bu duyguların da etkisiyle olsa gerek, ister istemez bir hesaplaşmaya duruyor insan:

aldıklarım/verdiklerim;

kazandıklarım/yitirdiklerim;

edindiklerim/vazgeçtiklerim nelerdi, hızlıca geçiyor aklımdan.

Bana tanınan zamanı nasıl geçirdiğime ilişkin düşünceler akıp gitmeye başlıyor. “Ne ummuştuk, ne bulduk!” da en kritik soru belki.

Daha derin bir hesaplaşma, belki düşünce ve hislerimi başka bir yere sürükleyebilir elbette. Ama hayatımı sarıp sarmalayan; kıskanç bir sevgili gibi sürekli olarak varlığını hissettiren mesleğimi, her şeye rağmen sevdiğimi bir kez daha teyit ettim bugün.

Genel olarak (fazla kilolarım dışında) şikâyet edecek çok da bir şey olmadığını düşünüyorum hayatımda.

Hak ve adalet peşinde koşan; pek çok hayata dokunup, olumlu etkiler yaratan; zaman zaman horlanmalara, eziyetlere göğüs geren; dışarıya pek belli etmeseler de büyük kısmı hak ettiği hayatı yaşayamayan; günün sonunda sadece içten bir teşekkürü arzu eden ve onunla severek yetinen insanlar var mesleki çevremde. Bu da ayrı bir mutluluk kaynağı benim için…

Bugün 5 Nisan Avukatlar Günü. Hepimize kutlu olsun!..

Günün bir de sürprizi var. İlk öğrencilik gününden beri tanıyıp sevdiğim; Avukatlık Stajını yanımda tamamlayan kızımız Ayla KAYA, bugün meslektaşımız olarak yemin edecek. Cübbesini de ben giydireceğim. Yirmi beş yıl, bir cübbeyi emanet edebilecek cesareti göstermeye uygun bir süre gibi görünüyor gözüme. O’nun ve tüm meslektaşlarımın yolunun açık olmasını diliyorum…